Subrahmanyan Chandrasekhar (tam.: சுப்பிரமணியன் சந்திரசேகர், ur. 19 października 1910 w Lahaur (ob. Pakistan), zm. 21 sierpnia 1995 w Chicago, USA) – indyjski astrofizyk i matematyk.
Większą część życia spędził w USA, pracując na Uniwersytecie w Chicago. Studia magisterskie pod kierunkiem profesora Ralpha Fowlera odbył w Trinity College na Uniwersytecie Cambridge[1].
American Astronomical Society przyznało mu nagrodę Henry Norris Russell Lectureship w roku 1949[2]. W 1953 roku otrzymał Złoty Medal Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego[3].
W roku 1983 wspólnie z Williamem Fowlerem otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki za sformułowanie powszechnie dziś akceptowanej teorii o późnych stadiach ewolucji masywnych gwiazd[4] (obliczenia wykonane w 1928 roku, na samym początku kariery naukowej)[2]. Obliczenia wykonał podczas podróży do Anglii na studia, do ówczesnego specjalisty od teorii względności, Arthura Eddingtona. Wykazał istnienie maksymalnej możliwej masy białego karła – „granicy Chandrasekhara”. Wnioski z obliczeń zostały wówczas odrzucone przez Eddingtona. Po tym zajął się innymi problemami astronomii, m.in. ewolucją gromad gwiazd.
Na jego cześć nazwano wystrzelony przez NASA w roku 1999 kosmiczny teleskop rentgenowski Chandra.
Był bratankiem innego noblisty z dziedziny fizyki, Chandrasekhara Venkata Ramana (1888-1970)
Poniżej znajdziesz trzy ostatno opublikowane artykuły - dzięki temu łatwo można sprawdzić, czy na blogu pojawiło się coś nowego.
Jako pierwszy wykazał, że te same prawa rządzą ruchem ciał na Ziemi, jak i ruchem ciał niebieskich. Jego dociekania doprowadziły do rewolucji naukowej i powszechnego przyjęcia teorii heliocentryzmu. Podał matematyczne uzasadnienie dla praw Keplera i rozszerzył je udowadniając, że orbity (w większości – komet) są nie tylko eliptyczne, ale mogą być też hiperboliczne i paraboliczne.
Ogólna teoria względności – teoria grawitacji, która rozszerza prawo powszechnego ciążenia. Uwzględnia ona efekty STW (Szczególna Teoria Względności) takie jak istnienie prędkości nieprzekraczalnej. Jednocześnie opiera się na zasadzie równoważności i uogólnieniu zasady względności znanej z STW czyli do teorii czasoprzestrzeni i ruchu, odnoszącej się głównie do inercjalnych układów odniesienia
teoria fizyczna z której wynika, że czarne dziury mogłyby emitować promieniowanie. Jak do tej pory takiej emisji nie udało się potwierdzić obserwacyjnie. Teoria ta łączy w sobie zupełnie różne opisy z zakresu ogólnej teorii względności i mechaniki kwantowej.
Jeśli masz ochotę podyskutować, zaproponować temat wpisu lub nawiązać współpracę reklamową - zapraszam do kontaktu mailowego, proszę jednak o wyozumiałość co do czasu udzielenia przeze mnie odpowiedzi.